Op dinsdag 3 januari krijg ik een berichtje van een trouwambtenaar op Instagram. “Hé ik heb een heftig verhaal wat ik even met je wil delen..”. Ze vertelde mij dat de schoondochter van haar buurvrouw slecht nieuws had gekregen. Haar moeder had nog maar kort te leven door alvleesklierkanker. Ze had nog één grote wens.. Haar dochter in een trouwjurk zien.
Wow, super heftig. Ik was zelf niet helemaal fit en liet dit op me inwerken. Ondertussen las ik verder. “Het nieuws is pas van gisteren. Ze denken er nu aan om een ceremonieel huwelijk te doen. Omdat we laatst zo’n leuk gesprek hadden, dacht ik aan jou. Wil je mij helpen?”.
Natuurlijk zijn er meer woorden gewisseld dan alleen deze. Praktische zaken vooral. Als we dit gingen doen dan wilden we het ook goed doen. Ik zei tegen Marieke (de trouwambtenaar): “neem contact met ze op en laat me weten wat ze van ons verwachten”. Na ongeveer een uur werd ik gebeld door Marieke: “we hebben een videograaf nodig, een taart en een babs en dan komen we een heel eind.” Ik had in het gesprek wat we eerder hadden gehad, een paar weken terug, al vertelt dat mijn man Wilmard videograaf was. Marieke was dit even helemaal vergeten. We maakten een lijstje met wat we konden regelen op korte termijn.
Binnen 1 dag hadden we een videograaf, fotograaf, taart, jurk, make-up en haar, pak, bedankjes, kaartjes, bloemen en nog wat kleine details geregeld. Het bruidspaar regelde de kleding en de locatie en de rest deden wij.
De locatie is normaal gesproken het eerste wat je regelt maar in dit geval ging het even anders. De moeder van de bruid verbleef in het ziekenhuis. We waren er al een beetje vanuit gegaan dat in haar ziekenhuiskamer ook de ceremonie plaats zou vinden. Een dag later kregen we bericht van het bruidspaar. De hospice waar de moeder van de bruid haar laatste dagen/weken ging verblijven had een prachtige kapel waar de ceremonie plaats kon vinden. Dit kon niet anders dan heel bijzonder worden.
Op donderdag ging de bruid met drie jurken naar haar moeder toe. Op deze manier konden ze toch samen de jurk uitkiezen voor dit bijzondere moment. $ Het pak van de bruidegom was inmiddels ook geregeld en zelfs al opgehaald. ‘S middags hadden we contact met de hospice en ‘s avonds werd de taart opgehaald en werden de puntjes op de i gezet. Wij waren klaar om richting Nijmegen te gaan. Pak hem beet een uur en drie kwartier rijden met een beetje geluk.
De volgende ochtend stapten we in de auto. We stopten onderweg voor een bakje koffie en waren om 10:00 uur op de locatie. We werden ontvangen door de gastvrouw en onmiddellijk stond al het personeel klaar voor ons, zo fijn! De taart kon nog even in de koelkast en de bloemen werden uit de auto gehaald. Vervolgens ontvingen we de bruid en bruidegom en had ik de grote eer om de moeder van de bruid te ontmoeten. De bruid en haar moeder straalden beide van oor tot oor en dat was een van de mooiste dingen die ik ooit heb mogen zien.
Het was tijd om de kapel aan te kleden! Normaal laat ik dit liever door een stylist doen en blijf ik liever in mijn eigen expertise maar.. Gelukkig ben ik creatief en heb ik het vaker gedaan. We hebben de kapel prachtig aangekleed en de taart klaargezet in de kamer waar na de ceremonie koffie en thee werd gedronken. Ondertussen hadden de bruid en bruidegom tijd om zich klaar te maken.
Nadat ik de families had verzocht om plaats te nemen in de kapel, was het tijd om de bruidegom op te halen. Toen ik vroeg of hij er klaar voor was, was zijn antwoord: “Nee.” Dat begreep ik maar al te goed. Ik adviseerde hem om een keer diep adem te halen en daarna verzocht ik hem om plaats te nemen voor in de kapel. Een prachtig moment.. Vervolgens was het tijd om de bruid op te halen. Daar stelde ik dezelfde vraag. Haar antwoord was: “Ja, ik heb er zin in!”. Wat een prachtige instelling, ik kreeg kippenvel over mijn hele lichaam. Samen liepen we naar beneden, de trappen af door de hospice. De bruidsmeisjes stonden op haar te wachten. De trouwambtenaar deed nog kort een woordje en toen gaf ik de bruid het seintje: “je mag gaan lopen.”.
In haar prachtige jurk liep ze naar de bruidegom toe met haar bruidsmeisjes voor haar uit. Bloemetjes vielen voor haar op de grond en baanden een weg naar haar ‘forever and always’.
De bruidegom was diep onder de indruk, wat wel vaker het geval is als hij zijn bruid ziet voor de eerste keer. De ceremonie volgde en toen de trouwambtenaar zei: “Jullie getuigen, en de mensen die hier zitten, zullen voor altijd onderdeel zijn van jullie huwelijksreis”. De moeder van de bruid keek om haar heen naar alle mensen die getuige waren van dit moment, en knikte een aantal keren. Weer zo’n kippenvel moment, een die ik nooit meer zal vergeten.
Na de ceremonie mocht ik de taart aansnijden die de dag ervoor nog was gemaakt en 1,5 uur voor mij heeft gestaan in de auto. Het was tijd om de spanning even los te laten en het bruidspaar te laten genieten met hun geliefden.
Ondertussen ruimde ik de trouwlocatie op om vervolgens samen met mijn man afscheid te nemen van het bruidspaar en de familie. Wat voelde dit gek en dubbel. We hebben het personeel in de hospice bedankt en keken nog een keer goed om ons heen voor we de hospice verlieten. We liepen samen de deur uit en ik kon niets anders dan lachen. Ik voelde intense blijdschap voor dit lieve bruidspaar. In het bijzonder voor de bruid, die dit moment nog samen met haar moeder mocht meemaken. Een dag om nooit te vergeten.
Lieve Q&C, dankjewel voor jullie vertrouwen.
Liefs,
Marlijn
Marflair Weddingplanner
